Trudno opisać krok po kroku holenderską receptę na naukę grania w piłkę nożną, bo polega to głównie na praktycznym działaniu. Dla rozwoju piłkarskiego dziecka ważny jest czas spędzany na grze w piłkę. Brak czasu jest największym wrogiem nauki. Dzieci zastanawiały się nad różnymi formami gry, od małych gier drużynowych do pochodnych gier w zależności od tego, czy do dyspozycji stały drzewa, chodniki, czy pokrywy kanałów. Na skutek ciągle zmieniających się warunków, dzieci podczas gry w piłkę rozwijały kreatywność. W końcu musiały okazywać dużo elastyczności - z rowem na linii bocznej, drzewami na polu gry lub ogrodem sąsiadów, z którego rzadko spokojnie wracały piłki. W ten sposób nauka techniki szła w parze z rozwojem przeglądu sytuacyjnego, nazywanego także zrozumieniem gry. Dzisiejsi gracze muszą się uczyć gry w piłkę przede wszystkim w ciągu 1 lub 2 godzin w tygodniu w klubie piłkarskim. Ten proces nauki odbywa się w obrębie form wymyślanych, wprowadzanych i doprowadzanych do końca przez trenera. Dzięki tym obserwacją powstał w Holandii model szkolenia piłkarskiego z ZEIST.
„Model z Zeist” za trzy najważniejsze punkty wyjścia przyjmuje: osobiste doświadczanie gry w piłkę, wiele powtórzeń i właściwą pracę trenera. Głównym założeniem tego modelu jest to, że gracz będzie miał odczucie, że faktycznie grał w piłkę. Uczenie się grania w piłkę poprzez GRANIE W PIŁKĘ, a nie monotonne uczenie techniki, na sucho”. Treningi mają cieszyć!!!!!Tak jak kiedyś grało się na ulicy: dobrowolnie, godzinami, codziennie i z entuzjazmem. Przy tym jednocześnie należy ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć. Tak kiedyś dzieci uczyły się grać w piłkę na ulicy. Ciągle był grany taki sam mecz. Także do innych rzeczy odnosi się to, że aby się czegoś właściwie nauczyć, trzeba dużo ćwiczyć i powtarzać. Dlatego podczas treningu wystarczy kilka form ćwiczeń, które wykazują, co z gry czyni mecz piłkarski: piłka, pole gry o określonych wymiarach, bramki zapraszające do strzelania goli, współgracze i przeciwnicy oraz nie zapominanie reguł gry. Gdy te formy ćwiczeń będą często powtarzane, gracze nauczą się grać lepiej, niż przez wielką ilość różnych ćwiczeń, które nie wykazują prawdziwych elementów piłkarskich. Czyli granie, granie i jeszcze raz granie!!! Ćwiczenie różnych gierek. W obrębie klubów holenderskich panuje przekonanie, że przy pomocy tej metody piłkarze osiągną wyższy poziom i będą grać w piłkę z większą radością. W czasie gry piłkarze pokazują prawdziwą twarz. Tu się okazuje, co rzeczywiście potrafią i czego muszą się jeszcze nauczyć. W czasie gry można rozpoznać, w jakiej mierze ich rozumienie gry jest wystarczające. Pewnego rodzaju szyldem najważniejszego motta w procesie nauki młodych piłkarzy: „gry w piłkę uczy się przede wszystkim poprzez grę w piłkę” jest gra „4 x 4”. Można by było jasno powiedzieć, że szansa nauczenia się gry w piłkę i dalszego rozwoju, jeśli się gra „11 x 11”, jest dla dziecka niewielka. W takiej grze dzieci „grają za mało w piłką nożną”. Sytuacje piłkarskie są zbyt skomplikowane, a cele piłkarskie nie są dla nich wyraźne. Przez to za mało uczestniczą w grze i rzadko dochodzą do piłki. Są to aspekty, które w czasie nauki nie wychodzą na dobre. Dlatego sztab techniczny holenderskiego związku zdecydował się na pewną formę treningu młodzieżowego, która jest bardzo podobna do meczu, ale łatwiejsza do przeprowadzenia: na grę „4 x 4”. Szkolenie młodzieży na najwyższym poziomie jest znakiem rozpoznawczym AJAXU. W latach sześćdziesiątych pojawiła się w klubie wyjątkowa generacja młodych zawodników. Można powiedzieć, że narodziła się dosłownie na stadionie. Cruyff , Piet Keizer, Sjaak Swart urodzili się w najbliższym sąsiedztwie stadionu De Meer. To była grupa zawodników związanych z klubem od dzieciństwa. Dorastali w jego atmosferze i pod kierunkiem wspaniałego trenera osiągnęli fantastyczne sukcesy. Sława klubu i jego akademii młodzieżowej, doskonali trenerzy pozwalają na systematyczny nabór talentów. W ostatnich latach, co roku staje do niego około 1800 młodych chłopców. Trenerzy w klubie dokładnie śledzili rozwój chłopców we wszystkich kategoriach wiekowych. Beenhakker, Cruyff czy Van Gaal znali dosłownie każdego zawodnika z drużyny juniorów! Wiedzieli kto ma jakie możliwości i jak rozwija się jego talent. Może właśnie dlatego Cruyff nie bał się stawiać na młodych piłkarzy? Sam debiutował w zespole seniorów gdy miał szesnaście lat i był jeszcze szczupłym i wątłym chłopcem. Ale wiedział doskonale, że jeśli ktoś potrafi grać w piłkę, to potrafi to też zademonstrować mimo nienajlepszych jeszcze warunków fizycznych. Wpoił wiarę we własne możliwości młodym graczom. Bosman, Vanenburg, Kieft, Rijkaard, Van Basten, Silooy, Van't Schip, Winter uwierzyli, bo jak nie wierzyć Cruyffowi, znakomitemu piłkarzowi i równie wielkiemu trenerowi, prawdziwej legendzie Ajaxu? Świadectwem tego było zdobycie Pucharu Zdobywców Pucharów w 1987 roku.
Dalej filmik :
1043 wejścia na stronę o godz. 22? Dla niektórych stron nieosiągalny wynik.
